Kleine impressie
Blijf op de hoogte en volg Simone
11 Januari 2016 | Oeganda, Kampala
Daar zit ik dan op het terras bij het huis, bijkomen van mijn allereerste werkdag. Mooi moment om al mijn belevenissen te beschrijven in deze blog.
Zaterdagochtend was het dan zover. Nadat ik gedag had gezegd tegen mijn ouders, nicht (zus) en mijn lieve vriend begon mijn avontuur. Het doei zeggen viel zwaarder dan verwacht.
Alles verliep soepel en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. 4 films verder was ik geland.
Mijn visum en koffers gingen sneller dan ik had verwacht. Toen ik richting de uitgang liep voelde ik mezelf al in een hele andere wereld.. Bij de uitgang stonden 50 mensen met allerlei bordjes, het duurde dus ook even voordat ik mijn taxi chauffeur had gevonden.
Dit was een warm welkom, alsof ik hem al jaren kon.
Het duurde ongeveer een uur voordat ik bij mijn verblijf was aangekomen. Ook daar kreeg ik een warm welkom van mijn huisgenoten, waarmee ik het goed heb getroffen :-).
En we blijven even in de omschrijving ''warm''.. Want wie verlang er nou niet na een lange reis naar een warme douche. Ik had het niet verwacht maar deze kreeg ik ook die avond, heerlijk!
De volgende dag werd ik al vroeg opgehaald door mijn coördinator, zij gaf me een city tour op de boda boda (taxi brommer).
De boda boda dat is nogal wat, die zoeft overal langs en het scheelt soms net een millimeter voordat je ergens tegen op knalt.
Die middag ben ik mee op pad geweest met mijn huisgenoten naar een vriend van hun. Hier kregen we een lunch, spaghetti niet op de Italiaanse manier maar was goed te eten! Daarna gingen we naar een kerkdienst. Die om 15:00 zou beginnen. Ja zou inderdaad.. Dit werd 17:00, welkom in Uganda.
Dit was niet zomaar een kerkdienst maar een feest! Dansen en zingen.
Bovendien heb ik ook kennis gemaakt met een typische Afrikaanse toilet, een gat in de grond. Dat past goed bij de term cultuurshock.
Iedereen is zo aardig tegen je en willen je vriend worden. Op zich zijn ze in Kampala wel gewent aan de blanke, enkele keer hoor je muzungu (dat betekent blank, Europeaan).
Vandaag was dan mijn eerste werkdag in het ziekenhuis. Ik kwam midden op de dag aan omdat mijn coördinator in de ochtend met mij een simkaart ging kopen. Dus ik kan nog niet echt een uitspraak doen wat voor indruk het project precies geeft.
Wel moet ik erg wennen aan de manier van werken en het communiceren met de patiënten. Aan het bed staan zoals in Nederland is hier niet.
Ik heb geholpen op de poli bij de zwangere vrouwen. Letterlijk overal liggen er papieren en aan het einde van de dienst wordt alles keurig opgeschreven in een groot boekwerk. Geloof het of niet, maar dat gebeurd geordend.
Oja, en een nachtmerrie van elke vrijwilligster is uitgekomen.. Vergeten worden. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag, geen idee wat ik moest doen en mijn collega's die aan hun lunch zaten. Ze hebben wel 10 keer hun excuses aangeboden.
Morgen zal ik de volledige dag shift mee draaien, ik hoop dat ik dan een betere indruk kan krijgen en ook iets kan betekenen!
Tot de volgende keeeeer :)!
Zaterdagochtend was het dan zover. Nadat ik gedag had gezegd tegen mijn ouders, nicht (zus) en mijn lieve vriend begon mijn avontuur. Het doei zeggen viel zwaarder dan verwacht.
Alles verliep soepel en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. 4 films verder was ik geland.
Mijn visum en koffers gingen sneller dan ik had verwacht. Toen ik richting de uitgang liep voelde ik mezelf al in een hele andere wereld.. Bij de uitgang stonden 50 mensen met allerlei bordjes, het duurde dus ook even voordat ik mijn taxi chauffeur had gevonden.
Dit was een warm welkom, alsof ik hem al jaren kon.
Het duurde ongeveer een uur voordat ik bij mijn verblijf was aangekomen. Ook daar kreeg ik een warm welkom van mijn huisgenoten, waarmee ik het goed heb getroffen :-).
En we blijven even in de omschrijving ''warm''.. Want wie verlang er nou niet na een lange reis naar een warme douche. Ik had het niet verwacht maar deze kreeg ik ook die avond, heerlijk!
De volgende dag werd ik al vroeg opgehaald door mijn coördinator, zij gaf me een city tour op de boda boda (taxi brommer).
De boda boda dat is nogal wat, die zoeft overal langs en het scheelt soms net een millimeter voordat je ergens tegen op knalt.
Die middag ben ik mee op pad geweest met mijn huisgenoten naar een vriend van hun. Hier kregen we een lunch, spaghetti niet op de Italiaanse manier maar was goed te eten! Daarna gingen we naar een kerkdienst. Die om 15:00 zou beginnen. Ja zou inderdaad.. Dit werd 17:00, welkom in Uganda.
Dit was niet zomaar een kerkdienst maar een feest! Dansen en zingen.
Bovendien heb ik ook kennis gemaakt met een typische Afrikaanse toilet, een gat in de grond. Dat past goed bij de term cultuurshock.
Iedereen is zo aardig tegen je en willen je vriend worden. Op zich zijn ze in Kampala wel gewent aan de blanke, enkele keer hoor je muzungu (dat betekent blank, Europeaan).
Vandaag was dan mijn eerste werkdag in het ziekenhuis. Ik kwam midden op de dag aan omdat mijn coördinator in de ochtend met mij een simkaart ging kopen. Dus ik kan nog niet echt een uitspraak doen wat voor indruk het project precies geeft.
Wel moet ik erg wennen aan de manier van werken en het communiceren met de patiënten. Aan het bed staan zoals in Nederland is hier niet.
Ik heb geholpen op de poli bij de zwangere vrouwen. Letterlijk overal liggen er papieren en aan het einde van de dienst wordt alles keurig opgeschreven in een groot boekwerk. Geloof het of niet, maar dat gebeurd geordend.
Oja, en een nachtmerrie van elke vrijwilligster is uitgekomen.. Vergeten worden. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag, geen idee wat ik moest doen en mijn collega's die aan hun lunch zaten. Ze hebben wel 10 keer hun excuses aangeboden.
Morgen zal ik de volledige dag shift mee draaien, ik hoop dat ik dan een betere indruk kan krijgen en ook iets kan betekenen!
Tot de volgende keeeeer :)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
